Message from the blafono

​ ​Good afternoon everyone, weer een berichtje van deze blafono. De blafono realiseert dat ze nog 6 weken te gaan heeft. 

Ik zit hier already 2 maanden! Momenteel lig ik 'ziek' op bed. Maar daar kom ik zo nog wel op terug. 

Ik zou even kort vertellen wat ik allemaal heb gedaan de afgelopen weken.

Op een zaterdagavond gingen wij naar Maranatha beach ( wat ik in het begin the Manhattan beach noemde ). Een aantal meiden bleven daar slapen en met drie andere meiden ging ik naar huis. Op de boot. Met dronken lui. En wilde golven. Ook nog is in de nacht. Maar uiteindelijk hebben we het vasteland bereikt. We stapten uit bij Tsarley Korpey, waar een groot party aan de gang was. The bootdriver vroeg of we naar de party wilden. Wij waren zo bekaf dat we maar naar huis zijn gegaan. Thuis zaten we ff een minuutje aan de tafel in de woonkamer. Myrthe zei voor de grap; zullen we naar Tsarley Korpey gaan?!? Opeens waren we allemaal wakker en zeiden we enthousiast JAAA! We gingen ons klaarmaken. Het was ondertussen al rond 01:00. Wij kwamen naar huis om te 'slapen'. Na ongeveer 20 minuten verlieten wij ons huis. Er was niemand te bekennen op straat. Met de hoop dat we een okada (motorbike) tegen zouden komen, na 15 minuten lopen, kwam er 1 langs. Hij bracht ons naar Tsarley Korpey. Rond vijven kwamen we richting huis. Uiteindelijk hebben we maar een uur of twee geslapen. Oh op de terugweg 'zongen' we Nederlandse liedjes. Oke, we schreeuwden eigenlijk. Waarop de okada driver ons vertelde dat hij zijn oren graag wilde behouden. Haha! 

Ondertussen heb ik dangmee en twi (twee talen) al bijna onder de knie. Ik denk dat ik het binnenkort beter spreek dan het Engels. 

Daar zat ik dan met mijn collega's bij the staff conference. Een aantal van mijn collega's werden naar voren geroepen en kregen een award. Toen sprak de directeur  richting mij. En hij vroeg of de madam naar voren kon komen. Ik dacht dat die het over een manager achter me had. Toen zei hij yes you, don't feel shy. Haha! Ik werd naar voren geroepen. Ik liep naar voren, normaal gesproken heb ik echt geen moeite om een speech te houden. Hij vroeg me een aantal dingen, ik had natuurlijk niet zoveel tijd om na te denken. Uiteindelijk is het me gelukt om een goed speech te geven in het Engels! Op de foto zien jullie mijn directeur en ik tijdens de conference. 

Gezellig zaten we bij Freedom cafe, we hadden zin in ijs. Dus Kyrea en ik liepen richting het ijswinkeltje iets verderop. Terwijl we liepen begon het steeds harder te waaien. Overdag waren er veel flitsen. Dus zei ik, binnen nu en drie minuten gaat het keihard stormen. Het stormde enorm, uit het niets. Toen mochten we schuilen bij een schuurtje, daar zaten we dan met 9 mensen en ook nog is een geit. Maar dat was niet alles er waren ook allemaal beestjes en muggen. En dat was ook niet voldoende het onweerde en het was light off. Ik zag dus alleen Kyrea helemaal van de andere alleen het gebit. Na ruim een uur schuilen stopte het niet met stormen. Uiteindelijk hebben we besloten om terug te rennen. Helemaal doorweekt kwamen we aan bij Freedom cafe. 

Afgelopen week zijn we weer naar Tsarley Korpey gegaan. Elke holiday hebben zij party's. 

Dinsdag ging ik eerst naar het ziekenhuis. Ik voelde me al ruim een week niet echt fit. Ik heb overal voorrang gekregen, achteraf voel ik me wel schuldig... Want al die mensen moeten ook maar wachten op zijn of haar beurt. Na een dokter gesproken te hebben en mijn vitale functies gecontroleerd te hebben, werd ik doorverwezen naar het lab. Daar zat ik dan op een stoel om bloed te laten prikken. Ik heb echt een hekel aan naalden. Het was een hele jonge dokter, die mijn ader maar niet kon vinden. Gelukkig stond Brenda naast me, zij werkt in het ziekenhuis. Uiteindelijk hebben ze geprikt in mijn hand. Toen we op de uitslag aan het wachten waren dacht ik dat de dokter mij riep. Mijn lokale naam is Kabuki, zo stel ik me ook voor. Ik zo hij roept mij... Haha alsof er geen andere mensen kunnen zijn met de naam Kabuki. Gelukkig kwam er niets ernstigs uit de test. De ene dokter wilde me aan het infuus leggen. En de andere zei laten we dat niet doen. Ik was blij dat ik niet aan het infuus lag. Ik wil d'r niet eens over na denken. Een aantal uur een naald in je hand. Uiteindelijk ben ik naar huis gestuurd. 

De volgende dag voelde ik me al een stuk beter. In de avond gingen we naar Tsarley Korpey. Ik heb hier iets gedaan wat ik nooit zou doen eigenlijk. Ik heb een meisje besprongen. 

Rond een uur of vier in de nacht wilden we naar huis. Toen zagen we een jongen een meisje slaan en duwen. We grepen meteen in. Maar het meisje huilde alleen maar en staarde. Ik vroeg haar dingen ze reageerde niet. Ze hield de jongen zo stevig was, ze was zo sterk dat het ons niet lukte om haar handen te openen. Op een gegeven moment werd ik ook boos, ik stond tussen de twee in; links schreeuwde de jongen wat tegen haar, rechts stond dat meisje te huilen. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik best wel hard de jongen stil heb gekregen. Ik vroeg hem op een harde manier of hij even zijn bek kon houden en geduld kon hebben. Toen vroeg ik aan het meisje of het haar vriendje was, ze knikte. Ik vroeg of hij vreemd was gegaan, ze knikte. Na 20 minuten hebben we de twee uit elkaar gehaald. De jongen liep ongeïnteresseerd weg... Het meisje kreeg een aanval. Ik kreeg haar rustig en wilde net weglopen. Ik draaide me om en zag dat ze bijna van de kant zou vallen en hield haar vast. Uiteindelijk heeft ze 2 keer geprobeerd om zich vanaf te gooien. Ze wilde dood voor een jongen die niet eens om haar gaf. Ze wilde een einde maken aan haar leven, omdat ze verliefd was op een verkeerde jongen. 

Bij de derde poging heb ik haar maar besprongen. Ze lag op de grond en wilde naar beneden rollen. Net op tijd kwamen een groep jongens ons helpen. Ze namen het meisje mee... Wij liepen en toen ik achterom keek, behandelden zij het meisje heel hard. Ik liep terug en heb hun vertelt wat ze moesten doen, want het meisje was in shock. Ze namen het meisje mee, waarheen, geen idee. 

Afgelopen vrijdag gingen we naar Accra, eerst hebben we geshopt, uiteten en daarna gingen we naar Plot 7. Hier ben ik best wel wat blafono's tegen gekomen. Ook een Turkse jongen uit Sweden die wat met een Ghanees meisje had. Ik dacht eerst dat het een Turk was, maar toen sprak die accentloos Engels. Na een tijdje praten vroeg die aan Myrthe en mij, welke taal we onderling spraken. We are from the Netherlands zeiden we. But I'm Turkisch zei ik erachteraan. Allah canini almasin, niye iki saattir ingilizce konusturuyorsun was zijn reactie. Haha! Hij was ook Ankarali. Voor de rest had je veel Lebanese in Plot 7. Rond 6 uur 's ochtend gingen we richting huis het was alweer licht buiten. De zon was op.   

Zaterdag kwamen we naar huis. Zaterdagavond gingen we even langs Pien die lag ziek. Die avond werd het zwart voor mijn ogen. Na thuis behandeld te worden, hebben ze mij met spoed naar de emergency gebracht. Ze wilden mij aan het infuus leggen, wat ik niet toe liet. Nu ben ik weer thuis, ik voel me al een heel stuk beter. Vandaag en morgen blijf ik nog even thuis. Moet van mijn dokters in huis. Het lijkt alsof ik huisarrest heb. Haha! Wel lief van ze! 

-x-

Snapchat; AyseMerveee